ادویه‌جات

نت‌های ادویه‌ای قرابت فامیلی با ترکیبات معطر دارند که این مسئله را مدیون استفاده دیرینه از ادویه‌جات در غذاها هستند. برخی از آن‌ها در کابینت ادویه‌جات هر آشپزخانه‌ای یافت می‌شوند مثل: دارچین، فلفل، میخک، گیشنیز، زنجبیل و برخی دیگر کمتر شناخته شده‌اند مثل: زعفران (البته نه در کشور ما ایران) تمرهندی، زیره سیاه و فلفل قرمز. ادویه‌جات واقعی همیشه خشک شده‌اند ولی برخی از گیاهان هستند که روایحی تند و ادویه‌ای دارند مثل اورگانو (پونه کوهی) که در هر دو حالت تازه و خشک‌شده مورد استفاده قرار می‌گیرند.

ادویه‌ها طبقه می‌شوند به کوتاه/تند (قوی و تند و تیز برای مدت زمانی کوتاه) و مثل دارچین طولانی/سرد (ملایم، لطیف و آرام با حس خنکی که مدت زمان زیادی طعمشان باقی می‌ماند) مانند گشنیز، زیره سیاه و هل. این مسئله به عطارها کمک‌ها می‌کند که اثر دلخواه خود را در کار با ادویه جات در زمان درست کردن عطر به وجود آورند. آن‌ها می‌توانند دو عنصر مشابه را به منظور ساختن ترکیبی قوی‌تر در کنار هم قرار دهند یا دو عنصر متضاد را.